Historia Tokio

Początki

Pierwsza wzmianka o osadzie rybackiej na przedpolu późniejszego zamku Edo pojawiła się w XII wieku. Ieyasu Tokugawa – założyciel dynastii siogunów, panującej od XVII do XIX wieku, uzyskawszy od Hideyoshi Toyotomi ziemie Kantō jako dzierżawę lenną (lata 90. XVI w.), uczynił z Edo centrum swoich dóbr, a potem faktyczną stolicę kraju. Edo było siedzibą dynastii Tokugawa do restauracji Meiji w XIX wieku.

Przebudowa okresów Meiji i Taisho

Na początku okresu Meiji (1868–1912) miasto otrzymało nową nazwę Tōkyō, co znaczy „wschodnia stolica”, i oficjalnie stało się siedzibą cesarza i władz kraju. W 1871 utworzono prefekturę Tokio (jap. 東京府 Tōkyō-fu), która rok później uzyskała granice zbliżone do obecnych; obejmowała ona 15 dzielnic (jap. 区 ku) miasta i kilka powiatów. W 1889 dzielnice te weszły w skład nowo utworzonej jednostki – miasta Tokio (jap. 東京市 Tōkyō-shi). Jako jednostka administracji terytorialnej istniała do 1943, w granicach powiększonych w 1932 i składała się z 35 dzielnic.

Ewolucja miasta od stolicy siogunów feudalnego państwa do stolicy rozwijającego się, nowoczesnego kraju przebiegała stopniowo. Dzielnice centrum miasta zajęte przez mieszczan ewoluowały w kierunku centrum handlowego, dzielnice daimyō zajęte zostały przez rezydencje arystokracji, rodzącej się burżuazji, wysokich urzędników państwowych, dzielnice samurajów – przez przedstawicieli klasy średniej. Szczególnie duże przemiany miały miejsce wkrótce na terenach dawnych rezydencji daimyō.

W 1872 pożar strawił część śródmieścia. Odbudowa była pierwszą próbą wprowadzenia architektury zachodniej: powstała wówczas „georgiańska” obudowa głównej ulicy Ginzy – Chūō-dōri. W 1876 otwarto park Ueno, pierwszy wielki kompleks zieleni publicznej, założony obok XVII-wiecznego chramu Ueno Tōshō-gū. W 1882 znalazło w nim lokalizację tokijskie Muzeum Narodowe (założone w 1872 jako pierwsze muzeum w Japonii). W tym samym roku założono ogród zoologiczny. W parku organizowano wielkie wystawy, m.in. w 1877 (I Krajowa Wystawa Przemysłowa), 1890 (III Wystawa), 1907 (Wystawa Przemysłowa Meiji), 1922 (Wystawa Pokoju). Powstawały dla nich okazałe pawilony, będące nieraz manifestacją najmodniejszych form architektury Zachodu. W 1877 otwarto Uniwersytet Tokijski. Jego główny kampus powstał na terenie dawnego majątku rodziny Maeda, na zachód od parku Ueno.

W 1872 otwarto pierwszą w kraju linię kolejową, łączącą tokijską dzielnicę Shimbashi z Jokohamą. Drugą – doprowadzono w 1883 od północy do dworca Ueno. Obie linie połączyła w 1885 obwodnica kolejowa. Linia ta, zwana linią Yamanote (lub Yamate), choć budowana jeszcze w znacznym oddaleniu od zabudowy, wyznaczyła przyszły obszar dzielnic centralnych i miała odegrać wielką rolę w ukształtowaniu współczesnego miasta. W 1882 w mieście uruchomiono pierwszą linię tramwaju konnego. Elektryfikacja sieci następowała od 1903. Mniej więcej w pierwszej dekadzie XX w. zabudowa miasta osiągnęła linię obwodnicy Yamanote, a wraz z nią rozbudowywano linie tramwajowe. Sieć ta znalazła się pod jednym zarządem, a w 1911 została wykupiona przez miasto.

Charakterystyczne drewniane mosty z okresu Edo przetrwały najdłużej na węższych rzekach i kanałach. Na Sumidzie proces zastępowania ich konstrukcjami żelaznymi zaczął się w 1874 (Umaya-bashi), a skończył w 1911 (Shin-ōhashi). Most Nihonbashi, zastąpiony konstrukcją kamienną w 1911, uzyskał atrakcyjną oprawę architektoniczną.

Modernizacja miasta na większą skalę nastąpiła poprzez budowę dzielnicy rządowej. Ulokowano ją wokół cesarskiego kompleksu pałacowego, na terenie uzyskanym po zlikwidowanych rezydencjach daimyō. Powstały wówczas liczne budynki urzędów, agencji rządowych i ministerstw w Kasumigaseki oraz siedzib banków i instytucji finansowych w Marunouchi, bezpośrednio na zachód od wzniesionego w 1914 dworca Tōkyō. Kanał, stanowiący południową fosę dawnego pierścienia domów samurajskich, został zasypany, aby umożliwić budowę szerokiej ulicy obwodowej. Pomiędzy Marunouchi i Kasumigaseki urządzono publiczny park Hibiya, otwarty w 1903 roku. Japońską wersję Wersalu zrealizowano w postaci pałacu Akasaka Geihinkan (arch. Tōkuma Katayama, 1909) przeznaczonego pierwotnie na siedzibę następcy tronu, a obecnie pełniącego rolę rezydencji dla oficjalnych gości państwa. Jednocześnie, w 1908, pojawiła się pierwsza w mieście (i kraju) kamienica czynszowa. Zbudowano ją koło parku Ueno i nazwano „Ueno Club”.

Wskutek braku dostępnych terenów w śródmieściu, duże kompleksy zielone zakładano na obrzeżach miasta. W 1906 otwarto park Shinjuku (Shinjuku Gyoen), a w latach 20. urządzono kompleks parkowo-architektoniczny chramu Meiji, poświęcony cesarzowi i cesarzowej Meiji (zm. 1912 i 1914).

W drugiej połowie okresu Meiji wzrost liczby ludności Tokio stymulowany był rozwojem przemysłu. W 1897 były 333 fabryki zatrudniające 30 tys. osób, zaś w 1919 roku 7233 fabryki zatrudniały niemal 190 tys. osób. Głównym miejscem, gdzie lokował się przemysł, początkowo głównie w postaci małych i średnich przedsiębiorstw, były wschodnie brzegi Sumidy, gdzie grunty były podmokłe i przez to tanie. Później popularnymi lokalizacjami dla fabryk stały się północne obszary Senju (Adachi) i Ōji (Kita).

WIKIPEDIA - https://pl.wikipedia.org/wiki/Tokio